Onlangs las ik over Nico. Nico van Zwaanenburgh was bouwkundig opzichter en woonde samen met zijn vrouw Sara Goldsmid op de Verlengde Hoogravenseweg, een paar straten verderop. Als ze hun deur uitliepen en naar links keken zagen ze bovenstaande foto. Hij was 29, zij 30. Samen hadden ze een zoontje van 9, Siegfried. Ik ben inmiddels ouder, en mijn zoon is pas 7, maar verder kan ik me goed in hen verplaatsen, ook al woonden Nico en Sara hier in de jaren veertig, zo’n tachtig jaar geleden.
Nico kwam uit Amsterdam, maar voltooide de HBS aan de Utrechtse Van Asch van Wijckskade en deed een opleiding Bouwkunde aan de Vondellaan. Hij was een getalenteerd schaker, zo is te lezen in het Utrechtsch Nieuwsblad. In 1936 trouwde hij met Sara uit Arnhem. Ze trokken naar de nieuwbouw ten zuiden van de stad, officieel Jutphaas. Hoograven was immers de Vinex van de jaren dertig.
Wat er vervolgens in hun leven gebeurde weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat het hele gezin in 1942 in Auschwitz omkwam. Sara en Siegfried op 23 augustus, Nico op 30 september.
Het was het einde van het gezin Van Zwaanenburgh, maar ook van de familienaam. Op wiewaswie.nl vind je de achternaam niet meer terug na 1950, het jaar dat het overlijden van Nico, Sara en Siegfried werd bijgeschreven in de burgerlijke stand van Jutphaas. Ook de CBG-familienamenbank kan de naam na 1947 niet meer vinden. Op de pagina van Nico op de site joodsmonument.nl staat dat er misschien nog een levensverzekering is die nooit geclaimd is. Dat sterkt mij in de overtuiging dat er geen familie achterbleef. Uitgeroeid.
Ik heb een paar weken geleden de namen van Nico, Sara en Siegfried op het Holocaust Namenmonument in Amsterdam geadopteerd. Een echtpaar met een jonge zoon hier om de hoek in Hoograven. Vermoord om wie ze waren. Laten we ze niet vergeten.
Eerder verschenen in Wijkkrant Aanzet van december 2021.